Wil je graag een behandeling?
Dé topprioriteit van een osteopathische behandeling MOET veiligheid zijn. Ieder symptoom dat doet denken aan ziekte of orgaanschade is een indicatie voor een directe verwijzing naar de huisarts!!
Indien – eventueel na onderzoeken door de reguliere arts – blijkt dat de persoon in kwestie GEZOND is, doch lichamelijke klachten heeft, komt hij in aanmerking voor een osteopatische behandeling!
Een osteopathische behandeling is niet zomaar een kwartiertje kraken.
Het betreft een mechanisch onderzoek van gewrichten, spieren, beweeglijkheid van organen alsook de beweeglijkheid van het ruggenmerg in het ruggenmergkanaal. Tips over eten en drinken horen normaal ook bij een behandeling.
Na onderzoek beslist de osteopaat welke technieken hij zal gebruiken om de natuurlijke stand en beweeglijkheid van het lichaam te herstellen. In principe omvat iedere osteopatische behandeling de toepassing van zowel musculoskeletale, craniale en viscerale technieken.
Ontstaan, overzicht en behandeling
Grondlegger van de osteopathie is Andrew Taylor Still (1828-1917), een Amerikaanse arts. Hij verloor drie van zijn zonen aan een meningitis-epidemie en vanuit deze pijnlijke ervaring reageerde hij op de symptomatische behandeling van de toenmalige geneeskunde.
Via Engeland en Frankrijk is de osteopathie in Europa bekend geworden en kan de opleiding aan internationaal erkende instituten gevolgd worden, zoals onder andere in Parijs, Antwerpen, Hamburg en Amsterdam.
Hij ging op zoek naar meer en leerde om het lichaam op een andere manier te bekijken. Hij stal de lijken van Indianen waarop hij dissecties uitvoerde en kwam tot het inzicht dat gezond weefsel een zekere mate van beweging en doorbloeding moet vertonen en dat bewegingsverlies een nadelige invloed kan hebben op de gezondheid.
Zijn experimentele bevindingen integreerde hij met zijn klassiek geschoolde medische kennis en ontwikkelde zo het osteopathisch concept. Hij ontdekte een manier om met zijn handen weefsels met een verminderde beweeglijkheid in het lichaam op te sporen en te behandelen. Deze behandelwijze was toen en is nu nog steeds revolutionair omdat het lichaam op een eenvoudige en subtiele manier wordt aangezet om zichzelf te herstellen.
A.T. Still stichtte in 1892 “The American School of Oteopathy” en langzaam aan heeft de osteopathie zich een plaats verworven in de geneeskunde. In 1966 is osteopathie in de Verenigde Staten wettelijk gelijk gesteld met de reguliere geneeskunde.
De cranio – sacrale therapie is ontstaan vanuit de osteopathie. De Amerikaanse osteopaat William Sutherland ontdekte het craniale systeem omstreeks 1920-1930.
Hij ontdekte dat de schedel bewoog en dit in tegenstelling tot de kritische medische wereld. Om dit te bewijzen deed hij zelf een aantal proeven. Zo liet hij een soort helm ontwikkelen met houten platen. Met deze platen oefende hij druk op een bepaalde plaats van de schedel en observeerde wat er gebeurde na enkele dagen en wekenHij deed deze onderzoeken in de eerste plaats op zichzelf. Zo ontdekte hij dat er een relatie bestaat tussen de verschillende schedelbeenderen en b.v. depressies, concentratiestoornissen, links – rechts coordinatie, sinusproblemen, migraines, hoofdpijnen enz…
Vandaag wordt het bestaan – het kunnen voelen en het kunnen beïnvloeden van dit ritme algemeen sterk in twijfel getrokken. Ikzelf ben eigenlijk nooit bezig met dit ritme of het losmaken van (verbeende) schedelnaden. Wat met cranio-sacrale technieken wel degelijk mogelijk is bij volwassenen, is het volgende:
Net zoals alle beenderen is de schedel helemaal geen harde bowlingbal, maar heeft ze een bepaalde samendrukbaarheid en elasticiteit.Door blokkering van bepaalde wervels kan de doorbloeding van de schedel en de doorbloeding van de hersenvliezen belemmerd geraken. Dit is anatomisch bepaald.Dit kan allerlei klachten veroorzaken (als naargelang de locatie) die niet detecteerbaar zijn door medische foto’s (RX, NMR) omdat het een verlies van elasticiteit betreft, eerder dan een aantoonbaar letsel. Voorbeelden hiervan zijn klachten na een whiplash trauma die niet vast te stellen zijn.
de hersenvliezen zijn vastgehecht aan de binnenzijde van de schedel en het verlengde hiervan (ruggemergvliezen) is vastgehecht aan het Heiligbeen.
Het ruggemerg gedraagt zich in het ruggemergkanaal als een buis-in-buis-systeem.
In de praktijk komt het erop neer dat wanneer je aan het hoofd trekt, je dit aan je Heilgbeen moét kunnen voelen (longitudinale tractie)
De aanwezigheid van dit gevoel indiceert impliciet dat de (mechanische) doorbloeding van het ruggenmerg intact is.
Het hoeft geen betoog dat wanneer het vlies rondom het ruggenmerg te gespannen is, dit klachten over het hele lichaam kan veroorzaken, zoals je op onderstaande tekening kan zien.
Viscerale Osteopathie betreft de behandeling van de beweeglijkheid van de organen. Het gros van de technieken voor deze behandeling zijn ontworpen door Jean-Pierre Barral.
Het betreft in feite niet de behandeling van de organen zelf, maar eerder de vliezen dier rónd de organen gewikkeld zijn. (zie tekening) Deze vliezen bevatten zenuwen en bloedvaten die de organen van de nodige doorbloeding en bezenuwing voorzien.
Dit bindweefsel is ongeveer op dezelfde manier opgebouwd zoals het bindweefsel dat gewrichten met elkaar verbindt en dat spiervezels tot spierbundels bundelt. Het is dus, net zoals spieren en gewrichtskapsel, makkelijk manueel uit te rekken. Verkorting (bvb littekens) of spanning (overprikkeling van het stressgerelateerd zenuwstelsel) kan ervoor zorgen dat de functies van organen belemmerd worden owv een verminderde doorbloeding en bewegingsverlies van het orgaan.
Behandeling van organen vindt enkel plaats bij gezonde personen waarbij sprake is van functionele stoornissen. Van zodra er sprake is van infectie of orgaanschade moet de persoon altijd doorverwezen worden naar een arts voor een aangepaste medische behandeling.
